nie wiem w jaki sposób bycie z osobą trans jest problematyczne, ale przynajmniej już czarnoskóra dziewczyna jest dla Ciebie normalną, piękną partnerką, więc jest progres w Polsce.
a tak no to on tłumaczy tym serialem co miał w głowie i wystarczy się na chwilę przymknąć i posłuchać, zamiast pultać się i oburzać w każdej scenie. Ludzki umysł jest piękny, skomplikowany i potrafi iść najdziwniejszymi ścieżkami. Bohater pokazuje jak działa jego, nikogo nie prosi o wyrozumiałość, wręcz sam siebie w tym zjeżdża. Ja uważam, że to bardzo odważne ze strony twórcy i bardzo doceniam ten serial za tę właśnie szczerość.

Wiem, że on tłumaczy wszystko, ale podejmuje dalej idiotyczne, głupie decyzje. Czarnoskóra dziewczyna to normalna dziewczyna. Facet jest w normalnym zdrowym związku i pakuje się w związek z osobą trans, ponieważ sam jest seksualnie zaburzony i nie potrafi się przystosować do otaczającej go rzeczywistości. Nawet nie potrafi określić swojej własnej seksualności. Mówi, że prawdopodobnie jest bi. Ale nie wie tego na pewno. Włściwie to niewiele wie. Niczego nie jest do końca pewien. Mężczyźni mu nie pasują, kobiety też nie i nagle znajduje "złoty środek" w postaci osoby, która nie jest do końca ani kobietą ani mężczyzną. To mu odpowiada, ponieważ sam balansuje na granicy równowagi psychicznej.

OK po kolei:
On tłumaczy z dzisiejszej perspektywy. Teraz to wie. Wtedy nie wiedział. Musiał sobie naprawdę to wszystko mocno poukładać, żeby w końcu wyprodukować ten serial. Serial nie kończy się dziś tylko bezpośrednio po tamtych zdarzeniach. W ostatnim odcinku zaczyna pisać scenariusz, który znamy, co jest dopiero początkiem "terapii". Prawdziwym zakończeniem jest poniekąd właśnie ten serial.

Z dziewczyną rozstaje się nie dlatego, że mu się nie podobała czy coś. Ona odeszła, bo miała go dosyć, bo nie wiedziała co się z nim dzieje, a on jej nie powiedział. Ofiary molestowania rzadko od razu o tym mówią swoim bliskim. To, co działo się później, eksperymenty z seksem i orientacją to też pokłosie tej traumy. 

Domyślam się, że gdyby nie trauma, nie szukałby może wśród osób trans, ale sam powiedział, że zakochał się w niej ku swojemu własnemu zaskoczeniu. Nie widzę z tym problemu, najważniejsze, żeby był szczęśliwy z drugą osobą, trans czy nie, no ale ten związek też schrzanił, bo w ogóle nie był gotowy na związek z drugą osobą, kiedy nie potrafił sobie poradzić sam ze sobą.

Zgadzam się w 100 % . Mocno wk…….jący typ. Ostatnie sceny serialu pokazują , że jest ostro zaburzony . Sam siebie stalkuje.

Mi również bardzo ciężko ogląda się takie dzieła. Martha zdążyła wysłać mu miliony e-maili (mógł zablokować jej adres), przyłaziła wiecznie do pubu (mógł zmienić pracę/załatwić sądowy zakaz zbliżania), rozstrzaskala mu butelkę na głowie, ale nie poszedł na policję żeby zrobić dobrze “kolegom” z baru, próbowała zniszczyć karierę jego rodzicom (tacie) i nie pozwolił by rodzice wnieśli osobną sprawę Marthcie, pokiereszowała dziewczynę z którą się spotykał, czego również nie zgłosił….. no można wymieniać bez końca. A pod koniec serialu gość ma obsesje na jej punkcie - lub jest w niej zakochany. Dla mnie to nie jest serial o stalkerce, tylko chorobie umysłowej głównego bohatera i jego życiowych trudnościach

Zdecydowanie serial o problemach umysłowych głównego bohatera i nieprzepracowanej traumie.

Zgadzam się, główny bohater madu

No dobra, ale to jest oczywiste od pierwszego odcinka, że to będzie o tym "dlaczego pan nie zgłosił tego wcześniej". Coś grubego musiało stać za tym, że ktoś nie zgłaszał stalkera przez pół roku.

Zamiast powiedzieć kobiecie - posprzataj mieszkanie, ogarnij swoje życie, schudnij...wolał jak przesiadywała całe dnie w barze umilając mu pracę. PS gdyby była laską po wielu operacjach plastycznych, to para gołąbków. Zakochał się w mężczyźnie z piersiami, który przeszedł, na bank wiele operacji...

Myślę że nie wiesz czym jest depresja misiu pysiu.


Wysłane z mojego iphone’a

czyli film zadziałał, szczególnie gra aktorska, jeśli serial albo film wzbudza w Tobie emocje to dobrze (nawet jeśli to zdenerwowanie czy irytacja)

I właśnie przez to ten serial jest tak autentyczny i ludzki. Główny bohater przeżył niesamowicie trudne i traumatyczne sytuacje, po których nie poprosił o pomoc, nie udał się nawet na terapię. Oczywistym jest to że będzie tkwił w tej całej chorej sytuacji, bo mimo bólu, frustracji i strachu odnajdywał w tej „relacji” jakiś komfort. Dostawał od Marthy ciągłą uwagę i aprobatę, której rozpaczliwie potrzebował nawet jeśli była ona kompletnie niezdrowa i obsesyjna. Donny miał bardzo nienawistne myślenie o sobie, co jest pokazywane przez cały serial, nawet sam bohater mówi o tym na swoim nieudanym stand-upie. Uważam również, że ostatnia scena serialu w której Donny przyszedł do baru roztrzęsiony i zaczął płakać na oczach barmana idealnie pokazuje, że nasz bohater widział w Marthcie jakąś cząstkę siebie przez co aż tak trudno mu było zrobić więcej by sie od niej uwolnić. A po jakimś czasie dodatkowo się do swojej stalkerki przywiązał i popadł w syndrom Sztokholmski. Według mnie cała ta sytuacja jest przedstawiona w sposób bardzo realny i chwytający za serce.

mialem dokladnie takie same odczucia. myslalem ze to bedzie historia bardziej o stalkingu a mniej o przygodach seksualnych bohatera, ktory niby jest stalkowany ale się w tym lubuje